Ale dzień! Szemrany bardzo…

Uwaga! post zawiera liczne niecenzuralne słowa. Nie czytać na głos przy dzieciach. Ponadto wyszedł mi długi, ale niech będzie, że to na dziś, na jutro i na poniedziałek (jakbym nie zdążyła z nowym).

Po pierwsze Matka się chwali, bo w wyniku tej publikacji (link poniżej) zrobiła się bardzo szczęśliwa i zadowolona. W każdym razie podniosła o sobie mniemanie i poprawiła swoją pewność siebie oraz utwierdziła się w tym, że dobrze wybrała. Wiem, to drobiazg, dla wielu ludzi bez znaczenia, wzruszenie ramion i popukanie się w czoło, że się babie przewróciło w głowie – bo niby o czym tu mówić, że siedzi w domu z dójką dzieci? Że nie obroniła doktoratu, że klepie teksty na zawołanie i nawet na frazę toaleta publiczna potrafi naskrobać 1500 znaków? Pozory. Bo to niby nieważne i niewarte doceniania – tak większość z nas o sobie myśli. A ja myślę, że nie – to ma sens. I to jest warte… satysfakcji – czego życzę wszystkim siedzącym i pracującym w domu.

http://www.potworywozkowe.pl/2013/04/wywiad-matka-godzilli.html

Po drugie matka kliknęła na fun page’u Ciekawskiego Georga

I wyklinała zaproszenie. W życiu jej się takie coś nie udało. Przed świętami zaś dostała informację, że dostanie coś od Magii Dnia. I to wszystko się matce wydaje niewiarygodne. Bo matka w życiu niczego na loterii nie wygrała, więc teraz jest oszołomiona. Taka jakby wręcz pijana, a tylko herbatę pociąga. Tym razem bez wkładki – słynnej wkładki ojca Godzilli. Wkładka działa na przeziębienia i składa się z ćwiartki whisky, słoja miodu i litra soku z malin. Po wkładce matka jest w stanie zapomnieć o wszelkich objawach, nie tylko przeziębieniowych… ale..

- Ojciec!

- Czego?

- Gardło mnie boli…

- Nie marudź, dzieciaka usypiam…

No cóż. Ojciec pije piwo z lokalnego browaru z okolic Szczyrku. Przywiezione. Dawkujemy sobie, by przedłużyć wspomnienie świąt. Ależ my mamy wspomnienia… jak czyta to jakiś strażnik trzeźwości, to pomyśli o nas źle. W dodatku dziś obracaliśmy się w szemranym światku.

Tu następuje relacja z pobytu w Burger Barze.

Cheeseburgery stanowczo dziś uczyniły nasz dzień i czynią go do tej pory. Zapewne dlatego, że są dość sycące.

Burger Bar znajduje się w okolicy, która ma aspiracje, by stać się… po prostu się stać. Tu rudera, tam baraczek, park Dreszera i melina. Żeby jedna. I kamienice pamiętające Powstanie Warszawskie, chyba. W każdym razie tak wyglądają. Naopowiadaliśmy przy okazji Godzilli starszej o walkach na Mokotowie, żeby te hamburgery nabrały dla niego edukacyjnego wymiaru. I hipsterka. Wali ta hipsterka drzwiami i oknami do lokalu o wymiarach 2 na 2. Wylega na ulicę, gdzie miesza się… też z hipsterką, ale w wydaniu rootsowym. Matka wszystko widzi, bo czeka w samochodzie na bułę z mięchem, podczas gdy ojciec dzielnie napiera na ladę w środku. Godzilla młodszy śpi, starszy dulczy. Matka ma ubaw po pachy:

Rootsowy hipster ze zlewozmywakiem zaczepia lalunię, która ewidentnie wstała niedawno. Z wyglądu kac po przejściu co najmniej Regeneracji, następnie pewnie był Plan B, by utopić się w Basenie. No jak na nią popatrzyłam, to mi się żal zrobiło. Ciężkie jest życie hipstera. Ja to pamiętam ze swoich młodych lat – najpierw cały tydzień w pracy, potem piątek i jeszcze większa harówka do rana. Parę godzin snu i znowu trzeba wyjść. Taki mus. To tak jak z lajkami na Fejsie – jak cię nie ma, to znikasz. A hipster nie może zniknąć, bo przecież to istota jego bytu. W każdym razie solidna porcja mięsa w bułce była laluni potrzebna bez względnie. Zresztą, jak się okazało, nie była sama. Zaraz pojawili się hipsterzy. Mieli takie fajne czapeczki, jeden tak na samym czubku głowy. Matka oczywiście pomyślała o jego uszach (zboczenie zawodowe), ale uznała, że to nie jej sprawa. Tylko wyraźnie biedak nie mógł kiwać łbem przez to usytuowanie czapeczki, jeden większy zamach i nakrycie leży w rozmemłanym śniegu. A to wstyd. Hipster taki czyściutki i świeżo wystylizowany. I podchodzi do nich – a oni na zewnątrz oczywiście, bo do środka już szpilki by nie wetknął – rootsiarz lumpiarz ze zlewozmywakiem. Godzilla aż się zainteresował.

- Mamo-o – ten pan jest chyba bezdomny?

- No nie wiem, przecież wyraźnie się mebluje.

- No tak – zlew ma, to i dom ma.

- Cicho bądź, posłuchamy..

Lumpiarz:

- Dajcie ognia

Dwukomorowy, ten w białym dresie odszedł na stronę.

- Nie mamy – okłamują w żywe oczy biednego człowieka!

- O to wszystkiego dobrego, wszystkiego!

- Nawzajem – dziadostwo bez uczuć jednak.

Pochodzi lumpiarz w białym dresie. Kopsa ogień temu od zlewozmywaka (dwukomorowego). Towarzystwo hipsterskie zwiera szeregi, bo tamci ich widocznie zapachem oczarowali.

Biały dres spogląda na swoje białe spodnie – od tyłu.

- Kurwa – pobrudziłem się.

Podchodzi do lumpiarza JEGO KOBIETA. Skąd wiem, że jego? A no nogawki mu czyści rękawiczką. W tych kręgach więzi rodzinne są bardzo silne. Kobieta do tego ze zlewem:

- Ty idź się prześpij, kurwa.

- No nie pierdol…

Zamykam okno, bo Godzilla przestał jojdać, że ojciec utknął z jego kotletami. Znaczy zaczął chłonąć gwarę warszawską. A uznałam, że wystarczy mu wiedza historyczna o Powstaniu.

Dalej więc miałam z bardzo cichą fonią, ale coś tam się udało.

Na horyzoncie pojawił się biały kołnierzyk w szarym płaszczyku. Nadgorliwiec typu leming urwał się na lunch z biura. Nienaganny. A w środku zapach grillowanego mięsa wczepiał się w tkaniny. Biedak więc latał do wnętrza co 3 minuty, by sprawdzić, czy jego już. Taki nerwowy. Podczas gdy hipsterka stała i gadała spokojnie –  trzeba mieć luz w oczekiwaniu na kotlety. Nawet takie w bułce.

Leming się miotał. Przyszli nowi. I rootsiarze i hipsterzy.

Taki jeden w basebolówce z kiepem w zębach zaczął się kręcić koło parki nowych hipsterów. Też na kacu wyraźnie. Ten w czapeczce już nie na kacu, już na fazie.

- Dajcie szluga. Ja byłem w Iraku…

- O mama, tata idzie z naszymi!

Pyszne, trzeba przyznać, że majstersztyk kuchni typu slow. Fast na pewno nie było, bo jak widać prawie doktorat z antropologii palnęłam.

Godzilla jednak wzgardził, bo uznał, że sosik był za ostry. Nie szkodzi, starzy rozszarpali jego porcję na strzępy i pochłonęli kapki sosu z papierka. W samochodzie. Żeby się tak poczuć.. no tak, no wiecie.

Pyszne, soczyste... bohaterowie dzisiejszego dnia...