Dobre maniery

Matka Durska musi obsmarować jedną kwestię. Stanowczo. Dla pożytku społecznego może się przyda.

Matka Durska jest z dobrego domu i wpojone ma jakie takie maniery, jednak. Poza tym reguły społecznego życia nakazują zachowanie pewnych form. Formy te zaś mówią mniej więcej tyle, by być uprzejmym i nie robić innemu co nam niemiłe. W zasadzie prosta sprawa, ale sprawia wielu członkom naszej społeczności zasadnicze trudności. A to dlatego, że muszą pokazać swoje ego – zaszpanować, popisać się i pal sześć dobre obyczaje, ja tu mam swoje zdanie. Ja. Moje. I na wierzchu. I co mi tam liczyć się z innymi. Ja, moje i na wierzchu daje prawo do oceniania innych, nie słuchania innych, nie brania pod uwagę niczego, byle do przodu. Ma to też związek z absolutnie u nas źle pojmowanym pojęciem asertywności – uczą niby tego na tych wszystkich szkoleniach i potem się takim i owakim na przykład kacykom od sprzedaży wydaje, że jak trzepną jakimś miernym żartem bądź kąśliwością jakąś, to właśnie pokazują swoją niezależność i asertywność. A matce Durskiej się marzą dżentelmeni w starym angielskim stylu – sprawdzona klasyka. Uprzejmość, doskonały dowcip i cięta riposta (prawda Pani Riposto?), ale grzeczność. I tak powiedzieć można wszystko – bez grubiaństwa, chamstwa i obłudy. Dżentelmeństwo mile pożądane u obu płci zresztą.

Wczoraj po tym moim występie w jednej takiej stacji, napisał do mnie maila pewien Człowiek. Znałam go lat temu nieważne ile, ponieważ jak wiadomo mam tylko 18 (liczone z przodu raz i z tyłu raz). Przez długi czas ten człowiek i ja nie utrzymywaliśmy absolutnie żadnych kontaktów. Był mi obojętny, obcy i w ogóle. Nazwisko znam, ot co. I on pisze do mnie, że mnie widział – w pierwszym mailu – i co słychać i że przytyłam. No cudownie – pewnie tak, ale czy to nie jest uwaga grubiańska? Jak się kogoś na żywo nie widziało od lat i to tak od razu? A w kolejnym, że zamiast bzdury wypisywać na tym blogu, powinnam zająć się komentowaniem spraw poważnych. No to masz – mówisz i masz Człowieku. Skomentowałam. A reszta – no nic Ci do tego Człowieku, bo nawiązywanie konwersacji i odnawianie znajomości po latach nie polega na popisywaniu się rzekomym poczuciem humoru i wielce wątpliwą kąśliwością. A na koniec było, że powinnam wyluzować. Wy mnie znacie – ja mam luz. Duży luz, bo z jedynki nadal nie ruszam.

Miłego!

Wasza kulturalna i z manierami Matka Durska

PS. Godzille też mają maniery – ja je tak chowam, żeby miały. Choć na razie nie widać. Głęboko wierzę jednak, że zaprocentuje to u nich niedługo.