Była matka na trasie

Była w górach i wróciła, a na trasie był nawet luz i względny porządek. Znaczy tylko kilka nerek jechało do przeszczepu, pozostali pilnowali organów. Trasa w miarę wyremontowana, nazywa się drogą szybkiego ruchu. Nazwa ta jest uzasadniona ekranami wysokimi na 20 metrów, postawionymi przy obu nitkach tak, żeby skutecznie odgrodzić kierowców od krajobrazu. To ma sens – nic człowieka nie rozprasza, to może się szybko poruszać – więc jest trasa szybkiego ruchu. Ja tam dojrzałam w tym logikę. Poza tym zwierzyna pól i lasów, które są ekranami od trasy oddzielone może rozwijać się bez zakłóceń. Przyroda przede wszystkim!

Ekrany powodują jednak konieczność uruchomienia dodatkowego pasa dla ruchu lokalnego, który służyć ma ich ominięciu i dojazdowi do wszelkich przydrożnych atrakcji. Jak nie było ekranów, to się zjeżdżało z trasy i człowiek nie musiał kluczyć – prosto na BP dajmy na to, kibelek, hot dog, tankowanie i znowu w drogę. A teraz – trzeba znaleźć znak, że będzie stacja. Na znaku nie ma informacji, jaka to stacja, więc się jedzie w ciemno, bo ekrany zasłaniają. Jak się pojawia znak, że stacja za 500 metrów, to trzeba gwałtownie hamować, bo zjazd na stację jest już. Taka rozpiska się pojawia, że trzeba zjechać z trasy i 27 odnoga od bocznej, na którą się zjeżdża, to ta stacja albo zajazd. Jak się uda wstrzelić, to git. Przynajmniej gwarancja sikania jakaś. Ale jak człowiek nie doczyta na tym znaku i nie zjedzie, to zabawa od nowa. Czajenie na znak o stacji, czajenie na znak z rozpiską… Nie można jeździć tą trasą samemu, nie można. Pilot musi być, bo kierowca sam nie ogarnie. W każdym razie, jak samodzielnie, to tylko ze zdrowym pęcherzem.

I na głodnego lepiej też nie jeździć.

Wracali: matka, ojciec i Godzilla młodsza z tych gór (starsza Godzilla jeszcze biega po kniejach). Godzilla się głodny obudził, matka znaku szukała, rozpiski, ojciec nawet wcelował i wylądowaliśmy w zajeździe. Miała być stacja benzynowa i taki inny znany nam już bar, ale akurat w te się nie udało wjechać. A McDonald jedyny na trasie się Godzilli przespał.

Zajazd jak trzeba, utrzymany w trendzie – podmurowany, choć strzechą kryty, rustykalne łabędzie gdzie niegdzie, na parkingu niby-stawik i buda z chlebem na zakwasie. Obok muzeum ziemi łódzkiej czy jakoś tak – z wystawą, na która prosto z drogi każdy kierowca powinien iść – w hołdzie bohaterskim walkom ku niepodległej. Dodatkowo muzeum  wyposażone w grill. Już czynny. To ważne, że czynny, bo gdyby nie ta informacja przybita do drzewa na płachcie, nikt by nie pomyślał, że tam można wejść. Po dach okratowane. Na grillu jeden szaszłyk. Kolejka do toalety co chwilę ku szaszłykowi wyłaziła i spoglądała, wędząc się wraz z nim, bo odwiew w muzeum jakiś archaiczny. Co mądrzejsi przenosili zawartość pęcherzy się do zajazdu obok, bo tam toalet więcej. Tam tez kuszą porcjami w rozmiarze XXL, a nie jednym zdechłym szaszłykiem. Wprawdzie zapach z toalet nieco przeszkadzał, ale goście i tak brali jak leci. Pełne tace, talerze z kluchami, surówkami i goloną. Być może jednak to swoista zmowa zajazdu i muzeum, by gości nawzajem sobie przerzucać, by mieli wybór w doskonałej ofercie. Tam sikacie i zwiedzacie, tu jecie. Względnie żrecie.

Nie lubię McDonalda, ale postuluję, by obowiązkowo dostawić w wolne miejsca między ekranami. McDonaldy przynajmniej widać z daleka, mają maszty, oflagowane są. By człowiek nie zbaczał w takie absurdalne odmęty.

To się matka z ojcem i Godzillami najeździli w te wakacje. A to nie koniec, może sobie co zwiedzimy jeszcze.