Impreza pełna kultury! #blogowigilia i Grant's

Z Durskim i z kieliszkiem, radośnie świętowaliśmy Blogowigilię. Fot. Małgosia Dawid-Mróz

Blogowigilię 2014 już okrzyknięto najlepszą imprezą roku. Wydarzenie da się więc podsumować w dwóch słowach: było super. To wszystko prawda, co inni piszą w licznych statusach. Energia, ludzie, doskonała atmosfera. Ponad 500 osób, a nikt nie czuł się zagubiony czy nie na swoim miejscu.

Oto krótka relacja matki, która piła publicznie alkohol pierwszy raz od lat, no od miesięcy. No dawno nie piła…

Istniała szansa, że taka spuszczana ze smyczy Godzilli Durska przedawkuje przyjemności i będzie bełkotać. Nic z tych rzeczy.  

Poniższa relacja pełna jest kultury. 

Weszliśmy do sali, ja i Durski. Ludzi było od groma. Od razu natknęliśmy się na pierogi. Jednak Durski uznał, że nie wypada tak od razu na pusty brzuch rzucać się na zafarszowane ciasto. Lepiej się czegoś napić, bo to dodaje powagi.

Ruszyliśmy więc do stoiska Grant’sa. Po drodze wymienialiśmy uprzejme ukłony oraz czułe powitania. Zamachałam radośnie do Stelli. Ta jednak wydawała się przybita, gdyż u jej nogawki dyndał Potomek. Potomek był nieco marudny, w oczach Stelli wyczytałam chęć mordu na własnym dziecku. Doskonale to rozumiem. Nieraz i ja chciałam ukatrupić dzieci dyndające u mych własnych spodni. No ale co zrobić, czasem po prostu nie ma wyboru. Potomek mnie jednak rozczulił, bo zapytał, gdzie Godzille. Po ostatniej imprezie weszli już w taką komitywę, że trudno się dziwić. Rozczarowałam jednak Potomka, a Stella odciągnęła go ode mnie gwałtownym ruchem, by mnie z rozpaczy nie zaatakował. Bo z dziećmi to nigdy nie wiadomo. Na imprezach zawsze mogą pociapać outfit swoimi mokrymi paluszkami. Dlatego część osób nie lubi. Choć blogerzy są wyrozumiali i stworzono warunki dla tych, którzy nie mogli pozbyć się dziatwy.

My z Durskim akurat mogliśmy. Dzięki Babci!

Dotarliśmy następnie do baru i od razu zaświeciły mi się oczy. Rozpromieniłam się błyskawicznie, niepomna na tych, którzy jednak byli z dziećmi, a wcale nie chcieli z nimi być i nie mogli przez to korzystać z wszystkich uciech. Aperol dawali! Ostatni raz piłam to kilka miesięcy temu i pamiętam, że było doskonałe. Pan barman mrugnął do mnie porozumiewawczo, szepnął, że czegoś doleje. Nie zrozumiałam czego, ale natychmiast się zgodziłam, bo człowiek ten wzbudzał zaufanie. Durski przy barze spotkał Bonarowskiego, boszz.., oni razem studiowali!

Z kieliszkiem w ręku poczułam, że naprawdę nie ma z nami Godzilli i nie muszę się za nimi rozglądać. Matce, która od rana do nocy czuje wzrok dzieci i jest pod ich ścisłym nadzorem naprawdę trudno w to uwierzyć. Spostrzegłam Agnieszkę Taterę i gwałtownie ruszyłam w jej kierunku. Durski podążał u mego boku bardziej statecznie. W pobliżu Agi stała Ola Radomska. Od razu wymieniłyśmy spojrzenia i gorące uściski oraz wydałyśmy pisk matek bez dzieci. Pisk ten podczas całej imprezy słyszałam jeszcze w wielu miejscach. To znaczy, że było jeszcze kilku takich szczęśliwców jak ja i Durski.

Radomska spróbowała mojego napoju. Uznała, że jest znacznie lepszy niż ten, który ona miała. Skierowałam ją więc do źródła. Kazałam powiedzieć, żeby pan nalał jej tego samego, bo to rzeczywiście smakowało wybornie.

Tu pożądam kolejnego kieliszka. Fot. Małgosia Dawid-Mróz

Tylko szybko się skończyło. Durski dostrzegł pożądanie w moich oczach. Ma jednak lata praktyki w odczytywaniu mowy mojego ciała. Zanim się obejrzałam wsadził mi w dłonie drugi kieliszek. Wspólnie podryfowaliśmy w kierunku kolejnych kupek ludzi oraz pierogów. Jak już się człowiek napił, mógł jeść. Jakimś cudem wylądowaliśmy w kąciku dla dzieci. Ale nie my jedni. Okazało się, że natura rodzica jest silniejsza! Był tam Marcin Perfuński (bez córek!) i PrzemekJurgiel-Żyła (z córką) oraz Kalisie – też z dziećmi. Wkrótce przybyła KasiaDworzyńska. Ona również bez dziecka. Zupełnie nie miała co zrobić z rękoma. Biedna. Bawiła się telefonem, w końcu jest od mobile’u… Od pierogów posunęliśmy dalej. Spotkałam Małgosię Dawid-Mróz i Hanię Kozłowską. Zamiast dzieci, dzierżyły kubeczki i tryskały nieposkromioną radością.

Kolejne kamienie milowe imprezy to zdjęcia w budce, zdjęcia z Mikołajem, który nie chciał usiąść mi na kolanach, rozmowy oraz napoje. Postronny stwierdzi, i co w tym fajnego? Otóż odpowiem postronnemu tak:

Na większości dużych imprez jest tak: idziesz, pokręcisz się, podrinkujesz, pogadasz z tym i owym, ale raczej tylko z tym, kogo znasz, podrinkujesz znów ewentualnie, wychodzisz. Rutyna, nic takiego. Impreza szybko odchodzi w niepamięć. Ot jedna z wielu.

Tę jedną, blogowigilijną wyróżniało to, że gadałeś z wszystkimi, do których zdołałeś podejść. Swobodnie, naturalnie, serdecznie. Gigantyczna dawka pozytywnej energii. Nie tylko w kubeczkach z Grantsem!

Ba, rozmawiałam nawet z Dżejsonem, choć go nie znam. Ot, człowiek podchodzi i zagaja:

- Ty, czekam już cztery dni na tę Twoją książkę.

- Na tę z przedsprzedaży, co ma być 15 stycznia?

- No dokładnie. Nie sądzisz, że już się naczekałam?

Ogólne śmiechy. Ludzie poczuli grubą ironię.

Mówię potem, że copy fajne i ta Iwonka tak do mnie z rozwianym włosem i cycem. Dżejson na to, że Iwonka z jego brand new sklepu dokładnie ma taki rozwiany cyc i włos. I że dobrze mi się kojarzy.

Tu tłumaczę o cycu Iwonki. Fot. Małgosia Dawid-Mróz

Ot, potęga Internetu. Ledwo pomyślisz, a już sobie wyobrażasz.

A Viren opowiadał o ciasteczkach! Doskonale je sobie zwizualizowałam, choć nie zdążyłam spróbować. Jako żywię, pragnę przepisu!

Lepszej zabawy nie można sobie wyobrazić! Chcemy blogowielkanoc!

Tu z Przemkiem, fot. Małgosia Dawid-Mróz