Myślicie, że to będzie typowy tekst o wyższości organizacji życia w krajach południowych i zachodnich w porównaniu z organizacją życia w naszym kraju?
Nie. Nie będzie narzekania. U nas nie jest źle, a kiedyś na pewno zmądrzejemy jako naród, nauczymy się jeździć autostradami i będziemy budować je taniej. Na pewno, wierzę w nas. Na pewno też zmądrzejemy na tyle, by przestać dbać przesadnie o formę, a zajmiemy się treścią. I zaczniemy sprzątać wokół siebie i nie będzie tyle chamstwa.
Bo tego nam brakuje, nieprawdaż?
Bo u Czechów, Niemców, Austriaków czy Włochów sporo rzeczy jest prostszych, skromniejszych, adekwatnych formą do treści.
Kwintesencją prostoty jest prażony ser. Forma wręcz banalna. A kompozycja taka przewrotna. Środek zaskakuje elastycznością. Konsystencja zmienia się pod wpływem temperatury, rozwija się na widelcu jak jedwab, a gdy stygnie, staje się jak szlachetny kauczuk. Sprężynuje między zębami, a dodatek sosu tatarskiego do każdego elastycznego kąska nadaje daniu pragmatycznego wręcz sznytu. Do tego frytki i szopska albo warzywna. A po każdym kęsie łyk złotego napoju.
Tylko jeden naród (no dobra, Słowacy też, niech im będzie) potrafią w ten sposób opanierować ser, by twarda skorupa, o tekturowej wręcz fakturze (smaku niby też) oplatała tak jedwabiście gumową miękkość.
Skichałabym się, gdybym nie zjadła. Nie wiem, jak wy, ale ja uwielbiam, choć w gruncie rzeczy to danie jest...no właśnie. Takie czeskie. Uwielbiam ich za to. I za betonowe autostrady. Nie da się zaprzeczyć, że jazda jest na nich szalenie rytmiczna.
Polecam ser w Mikulovie, a oprócz niego wspaniały zamek i cudny ryneczek. I takie ichnie sielskie i proste życie, choć na chwilę.
Ten komentarz został usunięty przez administratora bloga.
OdpowiedzUsuńPrażeny syr to moje ulubione danie i nie zgodzę się z Tobą do końca, bo ja uważam, że to właśnie Słowacy są królami tej potrawy:D Skaczę często do nich za miedzę się sera nawpychać:)
OdpowiedzUsuń